Είδαμε στο θέατρο Coronet τη δραματική κωμωδία η Συνάντηση του Stephen Belber σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη με τους Γιώργου Κιμούλη, Κατερίνα Θεοχάρη και Βασίλη Γιακουμάρο.
Το πολυεπίπεδο κείμενο του Belber «ζουμάρει» σε έναν παροπλισμένο πλέον Τόμπι Πάουελ, κάποτε παγκόσμια διάσημου και επιδραστικού χορευτή και χορογράφου, που ζει στο περιθώριο πια της δόξας στο απόκεντρο του Μανχάταν, αντιμέτωπος με τα γερατειά, τη λησμονιά και τη μοναξιά. Δέχεται την επίσκεψη ενός νέου ζευγαριού, του Μάικ και της Λίζα Ντέιβις, με πρόσχημα μία συνέντευξη σχετικά με τη ζωή του. Ο συγγραφέας παίζει με τη πολλαπλή κεντρικότητα του Τόμπι κάνοντάς τον πάλι αστέρι έστω και για μία συνάντηση. Παράλληλα είναι και επίκεντρο της ζωής του ζευγαριού, κάτι που αρχικά ο Τόμπι αγνοεί. Το κείμενο αναδεικνύει τη διαφορετικότητα ισορροπώντας στα αντιθετικά δίπολα μοναξιάς-οικογένειας, γηρατειών-νεότητας, άντρα-γυναίκα, στρέιτ-ομοφυλόφιλου, παρόρμησης-ωριμότητας.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το γεγονός ότι ο Γιώργος Κιμούλης μεταφράζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο έργο, εξασφαλίζει μία πολύ προσωπική, συμπαγή και μεστή θεατρική εκδοχή του. Φυσικά στις μέρες το γεγονός δεν εκπλήσσει κανέναν. Πολυάριθμες θεατρικές ομάδες και καταξιωμένοι καλλιτέχνες του θεάτρου μετέχουν σε παραστάσεις, εκτελώντας πολλαπλούς ρόλους τόσο πάνω όσο και πίσω από τη σκηνή. Όπως συμβαίνει και σε αυτές τις περιπτώσεις, προεξοφλείται για τον θεατή ότι στη Συνάντηση όλα θα τελούν υπό μία σφιχτοδεμένη ισορροπία: ο Κιμούλης-σκηνοθέτης κατέχει σε βάθος το κείμενο ως μεταφραστής του, ενώ παράλληλα θέτει σε αρμονική τροχιά τους ηθοποιούς και τη ροή της παράστασης γύρω από το κεντρικό πρωταγωνιστικό πρόσωπο, τον Τόμπι Πάουελ, που υποδύεται ο ίδιος, εξασφαλίζοντας αυτήν την αναμενόμενη ισορροπία.
Όμως σκηνοθετικά δεν ακολουθείται η πεπατημένη. Η σκηνοθεσία τολμάει και «σπάει» την ισορροπία και να θέσει όλους τους ηθοποιούς σε ακανόνιστες τροχιές. «Παίζει» με τη μετατόπιση κέντρου-Τόμπι και δορυφόρων-Μάικ και Λίζα. Το νέο ζευγάρι δεν εκφράζει μόνο αντιθετικά δίπολα με τον Τόμπι αλλά και στη μεταξύ τους σχέση. Βρίσκονται σε μία συνεχή ανατρεπτική διάδραση, μέσω του λόγου και της συμπεριφοράς τους, διαταράσσοντας τη δομική ισορροπία του έργου, που αποσκοπεί στο να δικαιώσει σε σημεία τον πρωταγωνιστή.
Ο Τόμπι του Κιμούλη κερδίζει τη συμπάθεια αβίαστα. Απολαυστικός, χαρισματικός, συναισθηματικά απρόβλεπτος και συμπονετικός, καταδιωκόμενος αλλά και απόλυτος σταρ, ευτυχές ή ατυχές θύμα των επιλογών του σε όλα τα επίπεδα, επιτυγχάνει εκεί που οι περισσότεροι εγκαταλείπουν και αποτυγχάνει εκεί που οι περισσότεροι ευτυχούν. Ο Κιμούλης δεν επαναπαύεται ούτε εδώ σε εύκολες και «γραφικές» λύσεις και δεν αφήνει τον Τόμπι να καταλήξει σε καρικατούρα, αποσπώντας έτσι αυθόρμητα το γέλιο και τη συγκίνηση του κοινού.
Η Κατερίνα Θεοχάρη μας χαρίζει μία μαχήτρια Λίζα Ντέιβις. Κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να απελευθερώσει τον άντρα της από τις ψυχολογικές πληγές του παρελθόντος του, που εμποδίζουν να λειτουργήσει το πάθος στη σχέση τους αλλά και υπονομεύουν τη συμπόνια και την ανεκτικότητά του. Η Θεοχάρη φαινομενικά ψυχρή κρύβει στο ερμηνευτικό της «οπλοστάσιο» όλες εκείνες τις συναισθηματικές αποχρώσεις που βοηθούν να γίνει κατανοητό πως η Λίζα της απελευθερώνεται από το «ψέμα» της συνέντευξης για να συνδεθεί και να καταλάβει τον Τόμπι και να δεθεί τελικά μαζί του. Ανεξάρτητα αν ο σκοπός της είναι να πάρει από εκείνον όσα απαιτούνται για να «θεραπευτεί» ο άντρας της και τελικά ο γάμος της.
Ο Βασίλης Γιακουμάρος υποδύεται τον εργασιομανή και «πορωμένο» αστυνομικό Μάικ με την επιθετική συμπεριφορά. Αποδίδει τον χαρακτήρα του χωρίς περιττές υπερβολές, ακόμα και στα δύσκολα σημεία των προστριβών και την επίθεση στον Τόμπι. Έτσι πετυχαίνει να δείξει πως ο Μάικ καλείται σε μία στιγμή να ωριμάσει και από αυθόρμητος και παρορμητικός να γίνει ένας άνθρωπος με συνείδηση του αντίκτυπου που μπορεί να έχει η συμπεριφορά του.
Η παράσταση πλαισιώνεται από τα σκηνικά της Κατερίνας Σβορώνου που αποπνέουν τη νεοϋρκέζικη καλλιτεχνική ατμόσφαιρα, τα ευφάνταστα κοστούμια της Σοφίας Νικολαΐδη και τους απόλυτα εναρμονισμένους με τους ρυθμούς του έργου φωτισμούς του Βασίλη Τριπόδη.
Κριτική Theater Posts – Φραντζέσκα Παπανίκα
Coronet Theater: Φρύνης 11 & Υμηττού, Παγκράτι, Τ.Κ. 11634 Αθήνα, τηλ: 210 7012123
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη 20:00, Παρασκευή & Σάββατο 21:15, Κυριακή 20:00.
Προπώληση www.more.com
Photo credits: Theater Posts